در متون اسلامى و روایات منسوب به امامان شیعه، به طور فراوان به سوگواری و گریه کردن برای امام حسین(ع) سفارش شده و براى آن ثواب‏ها و فضیلت‌های زیادى وعده داده شده است. با توسل به ادبیات روان‌شناسی، سوگواری و گریه را برای بهداشت‌ روانی و شادابی فرد و جامعه زیانبخش ارزیابی کرده‌اند. در این شرایط، به نظر می‌رسد عموم مردم، به ویژه نسل جدید، دو پیام متعارض دریافت می‌کنند و قاعدتاً با "ناهماهنگی شناختی" مواجه می‌شوند؛ ناهماهنگی بین پرداختن به عزاداری و حفظ بهداشت‌ روانی. بر اساس یافته‌های روان‌شناسان اجتماعی، از جمله لئون فستینگر، این ناهماهنگی شناختی به عنوان یک عامل انگیزشی عمل کرده و افراد برای حل تعارض به وجود آمده و کاهش ناهماهنگی شناختی، برانگیخته می‌شوند تا یکی از شناخت‌ها را به نفع دیگری تعدیل کنند. لذا این سؤال مطرح می‌شود که آیا گریه و سوگواری براى امام حسین(ع)، نشانه‌ای از رفتار افسرده‌وار و حالتى بیمارگونه است؟ آیا برای حفظ نشاط و شادی بهتر نیست از شرکت در مجالس عزاداری امام حسین پرهیز شود؟&nb ...